Duża odległość do kościoła w polu przyczyniła się do tego, że we wsi na terenie podwórza farskiego, blisko ulicy postawiono „małą, drewniana, źle zbudowaną kaplicę”. Dowiadujemy się o niej z protokołu wizytacyjnego z roku 1800 i 1801. Wynika
z niego, że zbudował ją na własny koszt proboszcz Malerczyk około roku 1750. Odtąd odprawiał w niej mszę św., słuchał spowiedzi i chrzcił. Kościółek zbudowany własnym kosztem był mały i bardzo skromny „podobny bardziej do więzienia niż
do kaplicy”. Mieściło się w nim najwyżej 30 osób.
Powstanie kaplicy próbowano przenieść gdzieś w okolice roku 1660, wiążąc ten fakt z legendą o szlachcicu, który w burzliwą noc zjawił się nagle w plebani stojącej pierwotnie ( też legenda....) przy kościele Piotra i Pawła i kazał księdzu za mieszek dukatów wyspowiadać przywiezioną ze sobą damę. Po spowiedzi na niewierną żonę czekał przed kościołem dywanik oraz miecz kata. Przerażony ksiądz postanowił wybudować kaplicę za pieniądze otrzymane od męża owej cudzołożnicy. Sprawcą zamieszania Sierakowa w tę mroczną opowieść był proboszcz Maciej Filistin, który w roku 1862 nadał jej kształt poematu.
Remonty w latach 1818 i 1821 zahamowały proces niszczenia, jednak w roku 1867 jego stan był tak zły, że proboszczowi Filistinowi polecono usunąć przybudowany do niego kurnik. Ksiądz wyraził obawę o los kapliczki, która tracąc oparcie zawali się przy najbliższej burzy. W 1869 r. proboszcz podjął decyzję o budowie nowej kaplicy i zaczął na ten cel zbierać fundusze. Patron Klitzing podarował kilka tysięcy cegieł i zaoferował dalszą pomoc, Kościelski z Ponoszowa kamień, a kupiec
z Sierakowa Scheffler wapno. Nową murowaną kaplicę wybudowano w roku 1870, wg projektu okręgowego budowniczego Weidnera. Budowla miała 9 metrów nawy głównej z dobudowanym do niej przedsionkiem i prezbiterium, oraz od strony wschodniej przybudówką w kształcie wieżyczki z otworem, w którym umieszczono sygnaturkę. Tak jak i u poprzedniej, patronem kaplicy został św. Jan Nepomucen. Prawdopodobnie figurę tego św. umieszczono na ołtarzu.
W związku z coraz bardziej rozrastającą się parafią, kapliczka wkrótce okazała się za mała. W tej sytuacji proboszcz Wick, postanowił ją rozbudować. Bryła kościoła jaką znamy do dziś, powstała po tej właśnie przebudowie z 1904. Przebudowie tej towarzyszyły bliżej nieznane zamieszki w Sierakowie, dlatego wykonano ją w pośpiechu, niedbale i do tego z lichego surowca. W najgorszym stanie był dach i dlatego w 1909 r. przystąpiono do jego gruntownego remontu. Woda zalewała mury oraz wnętrze. W trakcie remontu wymieniono przegniły dach oraz stropy nad zakrystiami. Zobowiązania finansowe wynikłe z remontu spłacił dopiero ks. R. Musiol ( 1906 – 1939 ).
Skrót materiału na podstawie kroniki ks. Alfreda Świerka - Jerzy Kosytorz
bibliografia:
Świerk Alfred, "Przyczynki do dziejów Rzymsko – Katolickiej Parafii św. Apostołów Piotra i Pawła w Sierakowie Śląskim”, Wrocław 1961r.
